Yüzüne şarkılar çarpar,
Yüzüne şiirler çarpar ağlar
Ağlarsın.

Zaman geçtikçe, daha çok insan tanıyıp, daha çok kitap oyunca, farklı şehirler görüp, farklı diller öğrenmeye başladıkça, dünya hakkında, yaşam hakkında daha çok şey bileceğimi düşünüyordum. Halbuki şu an anlıyorum ki dünya hakkında, yaşam hakkında eskisinden daha çok bilemediklerim var.Daha büyük sorular var, artık daha büyük 'neden?'ler duruyor karşımda.

Bir yaz akşamı yaklaştığından, serinlik geldiğinden mi acaba durup dururken kıpır kıpır oldum?, arkada da hareketli bir müzik varsa böyle mutlu olmamak için nasıl bir sebep karşıda durabilir?

Zamanın peşinden yürüyüp giderken, içinde bulunduğum hayatın bir an dışına çıkıp baktığımda şaşırıyorum. Seviniyorum.
Hani bazı sözler var ya, sürekli duyduğumuz bildiğimiz ama benimseyemediğimiz.
Seviniyorum çünkü bazı şeyler biriktirmeye başladım, anılarım, uğraşlarım, geleceğe yönelik hedeflerim, ulaşma ihtimalinin gülümseyerek bana baktığı hayallerim, bu hayallerimi gerçekleştirmek için attığım adımlar var.Bir taraftan, insanların kayıp olarak nitelendirdikleri iki yılım, geçirmiş olduğum saçma sapan bir ilişkim, hatta ilan-ı aşk ettiğim bir yakın arkadaşım bile var.
Bunları düşünüyor olmak acaba yaşlandığımı mı gösteriyor.
Ama seviniyorum elimde değil.

Geceyle yan yana durdum ve dusunuyorum. Nedir bu zorlastirma hevesi? Ne bu eziyet? Biraz huzur... Tüm isteğim bu.

dur şimdi,
ben de hiçbir zaman yaşanmamış olan aşkımı satırlara dökeceğim.
'bir gün buluşuruz' aşkımızı, anlatacağım
yanımdan ayrılmasan, konuşssak yarınları
baksam gözlerinin içine
bulsam kendimi
doldursam çocukluğumu.

hayat

Bazen ellerin kolların bağlanır, yaşamak zor gelmeye başlar, ne çevrene ne de kendine faydan vardır.

Ne zor şey aşık olmak, ne zor şey verdiğin sözleri tutmak. Bu kadar iyi olma be çocuk, bu kadar aynı olma benimle.Zor gelir işte yaşamı apaçık görene yaşamak.Sen de görüyorsun, benden daha iyi biliyorsun yaşamayı.Kendini, kendi düşüncelerini atıyorsun bir kenara, beni düşünüyorsun.Düşünme beni.

Düşünme, uzaklaş benden, kendi hayalinin peşinden git.Git.Belki buluşuruz günün birinde ve o zaman..

O zaman belki mutlu bir gündür, unutmuşuzdur bütün dertleri, giden gitmiştir, belki kalan biz oluruz.

Seninle..

öyle utanıyorum ki bu insanlıktan, ölmek istemiyorum, başka bir dünyada yaşamak istiyorum.

yoldaki karlar açılmadığı için hastaneye ulaşamayıp ölen çocuk,
imam nikahı kıyılıp 12 yaşında evlenip sonra esrarengiz bir şekilde ölen çocuk,
özgürlüklerini korumak için sokağa çıkıp dövülerek öldürülen çocuk,
kocasından ayrılıp kendi ayaklarının üzerinde durmak isteyen ama öldürülen kadın
ermeni olduğu için öldürülen adam
başka bir dine sahip olduğu halde başka bir dini öğrenen insanlar,
düşüncelerinden dolayı yanan insanlar..
ve daha niceleri...
türkiye'de istisnai durumlardır.

Çay, kahve için, yanında sigarayı unutmayın
Deniz havasını da içinize çekin,
Film izleyin, bazen Yılmaz Güney izleyin anlayın
Bazen Aemir Khan,
Gidin arkadaşlarınızla için arada, dertlerinizi anlatın.
Annenize sarılın fırsatınız varsa,
Aşık olun,
Hayal kurun.
Bir amaç bulun, mümkünse 'dünyayı kurtarmak' olsun
ve bütün yaptıklarınız bu amaca hizmet etsin.
Sevin herşeyi sevin ama,
'Her şeye rağmen' de neymiş,
Yaşadığınız her şey kazandığınız değerli tecrübelerdir,
Mutlu olun ve gülümseyin,
Daima..

derinler

yol

dönüyorum, dolaşıyorum ve yine sana geliyorum. ne kadar uzun zaman oldu değil mi? yıllar oldu, çok şey değişti.bu çağla yine dayanamadı yine başını belalara soktu, durduk yere düzenini değiştirdi, onca uğraştı emek verdiği şeyleri yıktı ve en baştan yenisini yapmaya çalışıyor, yıpranıyor üzülüyor, sonra buna yaşamak diyor, hayat diyor. onun da yaşamaktan anladığı bu galiba, belki de hayattan en çok şeyi böyle öğreneceğini düşünüyor, belki de yolun sonunu değil de yolu merak ediyor, diğer yolları merak ediyor. belliydi zaten çağla küçükken de böyle yapardı. mesela okulun yolu. o yolu öğrenirdi sonra başlardı başka yollardan gitmeye.kaybolurdu , ama bilirdi tabi geldiği gibi geri dönerdi, o yoldan gidilmemesi gerektiğini öğrenirdi sonra evine giderdi. ama artık çağla büyüdü ve büyük yollarda yürüyor, böyle rahat davranması ya da rahatmış gibi yapması yahut aptallık yapması. bakalım bu sefer ne öğrenecek?

acıyorum

sıkıntılıyım, şüphedeyim
bir insanı kendi düşüncelerinden korkması
yapabileceklerinden korkması
nedenini bilmeden
hiçbir şeyin

2013'ün ilk yazısını haziranın sonunda yazmışım bu arada, aferin bana .

Ah benim ilk göz ağrım.. İnsan ne çabuk unutuyor eskileri, ne çabuk küçümsemeye başlıyor, nasıl da terkediyor hislerini. Kendime acıyorum ve kızıyorum. Memnuniyetsizlik mi bu? Ne çabuk unuttun acılarını, umutlarını, sevinçlerini? Sanırım yoruldum, yıprandım. Vicdan azabı çekiyorum ama artık biraz dinlenmem lazım . Yine de göze alamıyorum kaybetmeyi, o benim ilk aşkım.. Hala bir bakışında bir gülüşünde eriyorum unutuyorum herşeyi. Evet onun yanında olmak hala mutlu ediyor beni ama artık çabalayamıyorum. Aşkın çabalamak, hem de tek taraflı çabalamak olması haksızlık gibi, böyle düşünmek acıtıyor.
Üzülüyorum.

bülbülüm altın kafeste

ben sana aldanamam yarim
ben sana dayanamam..